Licht
De kracht van zonlicht
Zonlicht werd in sommige culturen aanzien als ‘de goddelijke kracht’, de heilige zon was zelfs gelijkgesteld aan God.
In de hedendaagse tijd is de zon niet zo trendy meer.
Anti-kankerorganisaties en huidspecialisten hebben angst voor de stralen van de zon, en uiten hierover extreme stellingen. Misschien kunnen we deze bijstellen en normaliseren met meer details over het verleden.
Hoe kan het zover komen dat ‘het heilige licht’ van de zon, in het bijzonder de UV-frequenties, als carcinogeen (klasse 1) geclassificeerd wordt ?
Laten we eens kijken naar sommige details hoe licht en leven onlosmakend verbonden zijn. En waarom sommige mensen graag in de zon vertoeven en het vaak opzoeken.
Planten de dieren weten instinctief hoeveel zonlicht goed voor hen is.
Planten sluiten hun bloemen of draaien hun bladeren weg van de zon. Dieren zoeken schaduw op en beschermen hun huid met een pels of een vacht.
Wij, mensen, zijn met de tijd onze vacht verloren. Waardoor onze huid is gaan evolueren tot een zéér complex organisme.
De menselijke huid, en zijn structuur, is met geen enkele andere huid te vergelijken.
Het verleden van zonlicht
In verschillende religies stond de zon centraal en werd ze aanbeden. In de geneeskunde hebben onze voorouders jarenlang experimenten gedaan op de effecten van zonlicht. Zelfs behandelingen van bepaalde huidziekten was algemeen aanvaard tot 1950.
In de 18e eeuw heeft de industriële revolutie geleidt tot verstedelijking. Mensen gingen werken en in steden leven en wonen.
De steden hadden stof in de lucht van de vele fabrieken die begonnen te ontstaan. De smog hield een deel van het zonlicht tegen.
Ook de smalle appartementsblokjes propte de mensen steeds dichter bij elkaar, zodat hun toegang tot zonlicht nog meer verminderde.
In die tijd werd er gesproken over de ‘ziekten van de duisternis’. Rachitis en tuberculose waren de meest voorkomende ziekten.
Vooral de kinderen in die steden waren het slachtoffer van rachitis. Ze konden geen sterke botten ontwikkelen en waren gestigmatiseerd voor het leven.
Artsen waren toen helemaal niet op de hoogte van de mechanismen, maar begonnen rekenschap te geven aan het gebrek aan zonlicht. Dit omdat de kinderen verbeterden vanaf ze uit de steden werden gehaald, naar het platteland.
Een dokter, genaamd Niels Ryberg Finsen, was één van de eersten die onderzoek deed naar de wetenschappelijke effecten van zonlicht.
In 1903 werd hij zelfs beloond met de Nobelprijs voor zijn methode om Lupus Vulgaris, een huidziekte door tuberculose, te behandelen via fototherapie.
10 jaar eerder ontwikkelde hij reeds een ‘rood-licht’ behandeling voor mazelen.
Hij had ontdekt dat kortere, ‘energierijkere’, frequenties (blauw licht) ontsteking veroorzaakte of verergerde. En dat het vele voordelen had om de langere (rode) golflengtes te gebruiken.
Hierdoor was Finsen de grondlegger voor fototherapie.
Later had je Auguste Rollier, die de methodes van heliotherapie verder heeft ontwikkeld voor tientallen jaren. In zijn uitgebreide carrière beweerde hij geen één geval van huidkanker gezien te hebben dat door heliotherapie was ontstaan. Sterker nog, hij behandelde verschillende huidkankers met zonlicht.
Het is namelijk zo dat bepaalde mensen beweren dat UV-licht kankerverwekkend is, maar welke studies bewijzen dit ?
De enige studies waarnaar zulke personen blijven refereren zijn er die uitgevoerd zijn op knaagdieren.
Zei ik eerder niet dat de menselijke huid met geen andere huid te vergelijken is?
Deze muizen worden bestraald met een lamp die enkel UV-licht schijnt. Een geïsoleerde frequentie zoals die komen we in de natuur nergens tegen.
Kunnen we zulke lampen echt gaan vergelijken met het volledige spectrum van de zon?
En de enige frequentie die deze proefdieren nog ervaren is ‘blauw licht’. De koude kleurtemperatuur van de laboratoriumverlichting.
Als je meer over kunstmatige verlichting wil lezen, klik dan hier.
Ik vind deze beweringen niet voldoende onderbouwd om deze studies als bewijs te gebruiken. Maar we worden allemaal van kleins af gewaarschuwd hoe gevaarlijk de zon wel is, en dat we ons maar beter insmeren wanneer we in de zon komen. Later meer over zonnecrème en waarom ik dit niet meer smeer.
Mensen werken steeds vaker binnen, in een kantoor met ‘blauw licht’, sommigen zelfs 8-10 per dag. Komen nog geen uur per dag in de zon. En wanneer deze mensen na jaren huidkanker krijgen, wordt dadelijk beweerd dat het door de zon komt.
Ben ik de enige die dit niet logisch vind?
De ware kracht van zonlicht
Vroeger spraken we over de ‘ziekten der duisternis’, maar is er nu echt zoveel veranderd?
Uiteraard hebben we reeds enkele oplossingen beschreven in het vorige onderdeel, maar de moderne mens lijdt nog steeds aan een gebrek aan zonlicht.
Huizen, muren, kantoren, kledij, zonnebrillen, zonnecrèmes en de tijd die we nog kunnen vrijmaken om in de zon door te brengen.
Al deze zaken zorgen ervoor dat we ons meer en meer deconnecteren van de zon.
Wat doet de zon dan wel met ons ?
In Duitsland is er een onderzoeker, Alexander Wunch, die zeer veel research doet in de wereld van de fotobiologie. Dit zijn zijn bevindingen:
Wanneer zonlicht op onze huid schijnt, zorgt UV-licht dat er NO (stikstofoxide) vrijkomt. Hierdoor ontspannen de haarvaten waardoor er meer bloed naar het huidoppervlak kan komen. De hormonen die in ons bloed stromen absorberen op deze manier de UV en IR frequenties.
Hieronder zie je een overzicht van alle hormonen die reageren op zonlicht. De 4 aminozuren die aan de basis liggen van rechts ervan zijn fenylalanine, tyrosine, tryptofaan en histedine. Door de benzene ringstructuur van de aminozuren, zijn zijn geoptimaliseerd om licht (UV) te absorberen en hierdoor de eindhormonen te ontwikkelen.
Onderzoek heeft aangetoond dat watermolecules infrarood en ‘near’-IR frequenties absorberen. Ons lichaam bestaat voor 99% uit watermolecules.
Wanneer de IR op zo’n molecule schijnt, onstaat er een EZ (exclusion zone). Dit is hetzelfde als een batterij die ons energie geeft. Wanneer je meer over dit proces wil leren, raad ik je het boek The 4th phase of water van Gerald Pollack aan. Zeer interessant boek dat dit fenomeen heel duidelijk beschrijft.
Zonlicht maakt ook een molecule aan genaamd POMC.
POMC is een molecule dat de voorloper is voor onder andere: Alpha MSH, ATCH, corticoïden en B-endorfine.
Deze laatste is een natuurlijk opioïde dat aangemaakt wordt door de zon. Van nature uit zijn wij geprogrammeerd om verslaafd te zijn aan zonlicht.
Waarom ik geen zonnecrème meer gebruik
In de buitenste lagen van onze huid is er veel DNA aanwezig, alsook melanine. Beide hebben een zeer hoge ‘photo conversion rate’ (PCR).
In mensentaal is dit de eigenschap om fotonische energie, dus licht, om te zetten in warmte.
Melanine en DNA hebben een PCR van 99,9%, dit wil zeggen dat ze enkel 0,1% van het licht omzetten in ROS (Reactive Oxigen Species) of vrije radicalen.
De chemische zonnecrèmes van vroeger hadden een PCR van 10%. Zelfs de nieuwste crèmes op de markt hebben een PCR van 81%.
Nog steeds wordt er door de zonnecrèmes, die iedereen overvloedig smeert, 19% van het licht omgezet in schadelijke moleculen die tot na 7 dagen nog steeds dedecteerbaar zijn in het bloed.
Is het stijgende aantal gevallen van huidkanker nu te wijten aan zonlicht ?
Of smeert iedereen zich in met kankerverwekkende stoffen omdat de huidige gezondheidszorg zegt dat ze dat moeten doen ?
Onze ogen en huid zitten vol met sensoren die continu de omgeving waarnemen.
Het hele lichaam stemt zijn functies af op de lichtfrequenties dat we waarnemen op de verschillende momenten van de dag.
Achter ons oog bevindt zich de SCN (suprachiasmaticus nucleus) die onze lichaamsklok is.
Deze stuurt de hypofyse en de epifyse aan waar onze hormoonontwikkeling plaatsvindt.
Ook zorgt de SCN ervoor dat alle afzonderlijke klokken in al onze cellen gesynchroniseerd worden, en zorgt dus voor een goed werkend circadiane ritme.
UV licht heeft vele gezondheidsvoordelen
UV-licht wordt door zeer veel hormonen geabsorbeerd in onze ogen en onze huid. Geeft hier de aanzet tot vele chemische reacties.
Het zet DHA in onze cellen om in een elektrische stroom, het is deze stroom die elk levend wezen gebruikt om te regenereren.
Het is Adolf Winhaus die al in 1928 ontdekte dat UV-B (290-320 nm) zorgt voor de productie van Vitamine D in onze huid.
Door zonnecrème, zonnebrillen en kledij ontnemen we onszelf van deze belangrijke frequenties van de zon. Daarenboven werken en leven we allemaal in kunstmatige verlichting, met een lichtspectrum dat helemaal niet lijkt op dat van de zon.
Onze mitochondriën, de energiefabriekjes in onze cellen, zijn ontworpen om met de juiste frequenties te werken. Door onze veranderde omgeving is ook de werking van onze cellen veranderd.
Pingback: MIITTO Health - Zonnebril: Een Goed Idee ?
Pingback: MIITTO Health - Alles Over Kunstlicht